Geraakt in diepe stilte…
Gisteren was het dodenherdenking, een dag om stil te staan bij onze voorouders en alle anderen die ons voor gingen en met man en macht streden voor onze vrijheid. Vandaag is het Bevrijdingsdag, vier de vrijheid in jezelf.
Voor mij was het een intense en een bijzondere, anders dan andere Dodenherdenking gisteren op de Dam. Ik was geraakt in de diepe stilte die er heerste. De vlag halfstok wapperend in de wind, de maan zichtbaar boven een stil Amsterdam. Ik zag een gevoelig mens daar staan en hoorde prachtige citaten in zijn speech. Alsof onze koning het ook had over waar we NU in zitten met z’n allen! Eerlijk gezegd hoorde ik Koning Willem-Alexander écht vanuit z’n hart praten. Hij zag er geraakt uit en was zichzelf. Net als die ene keer dat we hem spontaan tegen kwamen tijdens een workshop in het bos, lekker zichzelf en informeel. Ik hoop dat het bedoelt is zoals ik het gehoord heb. Daar ga ik voor, want zo zal het zijn!!
Wat ik bijvoorbeeld in zijn speech hoorde was: ’niet normaal maken wat niet normaal is’.
Speech van Koning Willem-Alexander
“Het voelt vreemd op een bijna lege Dam.
Hoe voelde de ultieme onvrijheid? Er is één getuigenis die ik nooit zal vergeten. Zijn naam was Jules Schelvis”.
“Welk normaal mens had dit kunnen bedenken? Hoe kon de wereld toestaan dat wij, rechtschapen burgers van Nederland, als uitschot werden behandeld?”
“Honderden omstanders hebben zonder vorm van protest toegekeken hoe de overvolle trams, onder strenge bewaking, voorbij reden.” Dwars door deze stad. Dwars door dit land. Voor de ogen van landgenoten. Het leek zo geleidelijk te gaan. Elke keer een stapje verder. Niet meer naar het zwembad mogen. Niet meer mogen meespelen in een orkest. Niet meer mogen fietsen. Niet meer mogen studeren. Op straat worden gezet. Worden opgepakt en weggevoerd. Sobibor begon in het Vondelpark. Met een bordje: ‘Voor Joden verboden’. Zeker: er waren veel mensen die zich verzetten. Mannen en vrouwen die in actie kwamen, die tegen de stroom in burgermoed toonden en hun eigen veiligheid op het spel zetten voor anderen. Werkelijke helden die bereid waren te sterven voor onze vrijheid en onze waarden.
Maar er is ook die andere realiteit. Medemensen, medeburgers in nood, voelden zich in de steek gelaten, onvoldoende gehoord, onvoldoende gesteund, al was het maar met woorden. Oorlog werkt generaties lang door. Nu, 75 jaar na onze bevrijding, zit de oorlog nog steeds in ons. Het minste wat we kunnen doen is: niet wegkijken. Niet goedpraten. Niet uitwissen. Niet apart zetten. Niet ‘normaal’ maken wat niet normaal is. En: onze vrije, democratische rechtsstaat koesteren en verdedigen. Want alleen die biedt bescherming tegen willekeur en waanzin. Jules Schelvis doorstond de hel en wist toch als vrij mens weer iets van het leven te maken. Veel meer dan dat. “Ik heb vertrouwen in de mensheid gehouden”, zei hij. Als hij het kon, kunnen wij het ook. Wij kunnen het, wij doen het samen. In vrijheid.
En ook…
De lockdown die nu nog is zal denk ik nog wel even duren, al heb ik ook goeie hoop en ook weet ik dat dit allemaal ergens toe zal leiden. Het oude ‘normaal’ was dat wel zo normaal? Het rennen wat er veelal was, was dat zo normaal dan? Geniet jij nu ook niet super intens van deze ‘vrijheid’ dat je doet waar je zin in hebt, dat je tijd hebt om bijvoorbeeld eens lekker te luieren, te wandelen, lekker te koken, spelen met je kinderen, een kopje koffie of thee drinken in de zon uit de wind. ‘Gewoon’ genieten van je mooie lieve leven. Wat wil je dan eigenlijk nog meer? Willen we weer terug naar het rennen? Het jachtige leven dat velen van ons hadden? Laten we voor een meer natuurlijk leven gaan, meer in harmonie en verbinding met onze prachtige planeet Aarde.
“Toen ik naar buiten liep, mijn vrijheid tegemoet, wist ik dat als ik niet al mijn angst, haat en bitterheid zou achterlaten, dat ik dan nog altijd gevangen zou zijn.” Nelson Mandela.
Heb het goed lieve mensen, blijf gezond en geniet van de vrijheid in jezelf.
Warme groet, Bianca
