Beste Bianca en Menno, ik wil jullie vooral bedanken voor jullie inzet en ook voor de thee en de koekjes (!).
Om dat te onderstrepen zend ik jullie hierbij een gedicht dat ik zo’n tien jaar geleden schreef. Het komt een beetje overeen met dat wat ik gisteren mocht ervaren.
HOUTEN BANKJES
het landschap is niet om te haasten daarom
verplaats het langzaam langs uw oog
zorg daarbij voor stil uitzicht en laat zacht
zonlicht erop kaatsen en wees niet vooringenomen;
denk niet: ik ken het hier, ‘k heb het allang gezien
want haast doodt alles, in heel het leven
het is die zuivere eenvoud van het zitten die toont
hoe verder je kunt kijken, hoe meer je ziet
dichtbij en hoe rustiger je gaat begrijpen
bankjes langs de weg tonen de essentie aan
en wie razen er hier voorbij gemotoriseerd
of zelfs per fiets kun je te hard rijden
om te kunnen zien wat er gezien moet worden
en de tijd te nemen om stil te gaan zitten
even te leven als, ik zeg: een boom
Maria van de Looverbosch (2010)
